Bulunduğu sayı belirtilmemiş.
Hasibe Özdemir
Dünya size güzel!
Görür görmez nefret etti ama açmadı ağzını. “Ne yana dönsem batıyor” dediği kanepeden özenle taşınırken, hoşnutsuzlukla büzdüğü dudakları ince bir çizgiye dönüştü. Anlayan olmadı. Suratını iyice karartıp “Sırt kısmının 70, diz kısmının da 35 dereceye kadar” ayarlanabiliyor oluşunu şevkle anlatan damadına dikti gözlerini. Adam eğilip kalkıyor, çocuklar gibi orasının burasını kurcaladığı yatağı övmeye devam ediyordu. Cemile Hanım bu heyecana yarım bir gülüşle eşlik eden kızının kaçırıp durduğu gözlerini yakalamaya çalıştı ama muvaffak olamadı.
“Şuraya bas bak Serap, nasıl kalkıyor gördün mü?” cümlesiyle sabrı taştı nihayetinde. “Allah razı olsun evladım tamam” dedi tıslayarak. Damadı hala konuşuyordu. “Harun! Sağ ol çocuğum!” Düşündüğünden de sert çıkmıştı sesi. Bozuldu adam. “Sen de gayret edeceksin tabi anne, yatağın da yapabilecekleri bir yere kadar.” diyerek doğruldu. Yağlı yüzünde boncuklanan ter tanelerini silerken karısına “Gör bak yine yaranamadık” bakışı atıp çıktı odadan. Kızı “Bir teşekkür etsen diline mi yapışır, yıldım artık senin huysuzluğundan” diye söylenerek koşturdu arkasından.
Yapayalnız kaldı bir anda. Döneceklerini umup asık suratını gevşetmeden bekledi bir süre. Gelen olmadı. Yatağın minik düğmelerle dolu paneline anlamadan, umutsuzlukla baktı. “Hazır maymun etmişken fırlatın uzaya, hepimiz kurtulalım!” Hem söyleniyor hem kendini yukarı çekmeye çalışıyordu. İnce bir ağrı belinden ayak bileğine doğru yürüdü. İnat edip seslenmedi. Mademki çocuk muamelesi yapılıyor o da hakkını verecekti elbette. Kalçası kırılalı yirmi sekiz ay; herkesi, her şeyi suçlamayı huy haline getirişi on iki yılı bulmuştu. Birisinin nedeni banyoda ayağına dolanan paspas, diğeri sevgilisinin evinde kalp krizi geçirip ölen kocasıydı. Geçen zaman o gün yüreğine oturan taşı ufalamak yerine koca bir dağa dönüştürdü hızla. Zaten az olan tahammülü, hoşgörüsüyle beraber bu ağırlığın altında ezilip gitti. Başına gelen en ufak aksiliğe bile dayanamayan, herkese, her şeye kızgın biri olup çıktı böyle. Bütün felaketlerin onu bulduğundan yüzde yüz emindi artık. İnsanın talihi bir kere ters gitmesin, yüzü bir kere yere eğilmesindi.
Kazadan aylar sonra doktorların “Yürüyebilirsin, bir sorun yok” sözlerine burnunu kıvırmış, gömüldükçe gömülmüştü yattığı yere. Kırılan kemik bahaneydi, içten içe seziyordu o da. Asıl sorun kırılan gururuydu. Düştüğü yerden bir türlü kalkmak istemeyen oydu. Salondan gelen seslere kulak kabarttı. Biri mıy mıy anlatıyor, öbürü de hım hım onaylayıp duruyordu işte. Kendisine ihtiyaçları yoktu demek ki. İçi sızlayıp yüzü gevşedi ama toparlayıp astı hemen. Onun da kimseye ihtiyacı yoktu. Yatağının sağ tarafındaki panele başını biraz indirinceye kadar rastgele basıp durdu. Başardığında gözünü pencerenin karanlığına dikip nefeslendi.
Sokaktan aynı köpek sürüsü bir daha geçti gürültüyle. Havlama sesleri duvarlarda sekti, camlara çarpıp açık olanlardan odalara doldu. Yan apartmanın üst katlarından bir köpek inleyerek cevap verdi arkadaşlarına. Sürü uzaklaşırken iki kedinin ağlamaklı sesi doldurdu bu kez sokağı. Dinledikçe sızlanan kadınlara benzetti yakınmaları. Yüzünü buruşturdu. Gözünü televizyona dikti bu kez. Açılıp kapanan ağızlara, şekilden şekle giren suratlara baktı öylece. Her biri ayrı meşreptendi ama nur yoktu hiç birinde. Kendi yüzüne gitti eli. Huysuzluğunun arttığı böyle günlerde asmaktan ağrıdığı oluyordu suratının. İki yanağını ovuşturup gevşemeye çalıştı.
Televizyonu oflayarak kapattığı anda, karşı apartmanın dördüncü katında yanan ışığı fark etti. Balkonun karanlık kısmında oturan gölge ayağa kalkıp demirlere yapıştığında beyaz gecelikli, genç bir kadına dönüştü. Kadının böyle dünyayı unutmuş halde nereye baktığını merak ederek yatağın başını kaldırmaya çalıştı. Butona bastığında düz durumda buldu kendini. “Senin gibi yatağa köpekler işesin” diye söylenerek şilteyi yumrukladı. Doğrulmayı başardığında çarşafın kıvrımları arasında soluklanan zayıf ellerini ilk kez görüyormuş gibi ürperdi içi. “Bu gidişle kemiklerimi toplarsınız buradan! ”Sesini bilerek yüksek tutmuştu. Gelip sitem etseler ona bile razıydı ama cevap veren olmadı.
Kendi ışığının ne kadar görüldüğünü merak ederek bakışını karşı balkona çevirdi yeniden. Kadın kalktığı masaya geri dönmüş sigara içiyordu. Öfkesi ona yöneldi bu kez. Genç değil mi hepsi böyleydi işte. Sen köşende can ver dönüp bakmazlardı.
“Dünya size güzel a canım, ne mutlu sana. Yak sigaranı üfle gönlünce!” Kadın söylenenleri duymuş da cevap verecekmiş gibi sigarasını söndürüp masadan kalktı, sürüklediği sandalyesini “Dünya size güzel” serzenişi ikinci turu tamamlamadan balkon demirlerine dayadı. Cemile hanım daha ne olduğunu anlamadan beyaz geceliği önce sandalyenin üzerinde, sonra boşlukta gördü. Sadece bir an.
Kaldırıma çarpan bedenin sesini duydu sonra. Kediler köpekler sustu. Yirmi sekiz ay sonra tek başına ayakları üzerine basıp pencereye koşan kadının “düştü, ah düştü!” çığlıklarıyla bir ağızdan bağırmaya başladılar onlar da.